Recruiters zijn net mensen: Het salarisprobleem (30)
Werken is tegen betaling arbeid leveren. De betaling wordt salaris genoemd. Er wordt veel onderzoek gedaan naar ons salaris. Hoeveel wordt voor welke baan betaald? Is er onderscheid tussen betalingen aan mannen en vrouwen? Tussen jongeren en ouderen? Autochtonen of allochtonen? Onderzoeken genoeg. Iedereen wil vergelijkingsmateriaal. Krijg jij wat je verdiend?
De laatste tijd zijn deze discussies naar de achtergrond verschoven. Het hebben van een baan lijkt al een vaardigheid. Zeker met meer dan 500.000 werklozen. Waarbij ik me afvraag of zzp’ers zonder opdracht meetellen?
Een baan vinden is een grote uitdaging. Voor iemand die geen werk heeft, kan dat een fulltime aangelegenheid zijn. Doe je werklozen meer recht als je solliciteren werken noemt en geen uitkering geeft, maar salaris? Hiermee verander je hun situatie niet, maar het gevoel wel.
Het vinden van een passende baan is een vak vol teleurstellingen. Het aantal afwijzingen is een veelvoud van positief nieuws. Een ontvangstbewijs wordt al als prettig ervaren. Een reactie dat je door de eerste briefselectie bent, tovert een glimlach op de meeste gezichten. De uitnodiging om kennis te maken, levert een vreugdesprong op. Laat staan een tweede ronde en helemaal als het om de arbeidsvoorwaarden gaat.
Bij dit laatste gesprek wordt de spanning voor velen ondraaglijk. Gaat het eindelijk lukken? Mag ik weer aan het werk? Spanning doet vreemde dingen met mensen. De druk van een baan moeten hebben, geeft de werkgever een voordeel. Wie is sterk genoeg om te onderhandelen over het salaris wanneer een inkomen broodnodig is en je weet dat er meer geschikte kandidaten zijn?
Hier ligt een grote taak voor recruiters. Is een kandidaat die een concessie wil doen aan het salaris geschikt? Hoe lang blijft deze wanneer de markt aantrekt en er een baan lonkt die op het oude salarisniveau zit? Lastig dus. Het salarisprobleem is er een van alle mensen. Dus ook van recruiters. Want recruiters zijn net mensen.
Als ik mij goed herinner, vallen ZZP’ers c.q. freelancers niet in de categorie ‘werkloze beroepsbevolking’. Overigens is de 500.000 werklozen ook niet helemaal fair, aangezien hier ook de nuggers (niet uitkerings gerechtigden) tussen zitten zoals huismoeders en – vaders, mantelzorgers, vrijwilligers etc. Ze kunnen dat natuurlijk doen omdat ze werkloos zijn, maar de half miljoen is in ieder geval geen keihard cijfer.
@timon Een vaag cijfer dus?
” Is een kandidaat die een concessie wil doen aan het salaris geschikt? Hoe lang blijft deze wanneer de markt aantrekt en er een baan lonkt die op het oude salarisniveau zit?”
Ik vind dit typisch vanuit werkgever geredeneerd. Ik zou hier het volgende tegenover willen zetten: Is een werkgever die minder dan marktconfom wil betalen geschikt ? Hoe snel wordt je als werknemer weer ontslagen als markt wat tegen zit en er korte termijn kosten besparingen gehaald moeten worden?
Verder: Als werknemer is het best reeel om te beseffen dat marktconform in een recessie lager is dan in een hoogconjunctuur….maar als werkgever moet je beseffen dat als de economie aantrekt dat als je een laag salaris overeengekomen bent je dit aan de markt moet aanpassen, terecht dat anders de werknemer gaat shoppen…
@Ronald, helemaal mee eens. Ook met het laatste punt. Alleen wat als iemand een stapje terug heeft gedaan in functieniveau? Dan past het salaris misschien wel bij de functie, maar is de verleiding om bij een aantrekkende markt toch weer op zoek te gaan naar een functie op hoger niveau met dito salaris natuurlijk wel verleidelijk…..
Mijn ervaring is dat recruiters bar weinig doen voor hun sollicitanten ter onderhandeling van een goed salaris, ze gaan er gewoonweg “niet stevig genoeg” in. Dit uiteraard door de economische perspectieven waarin ze denken dat door de concurrentie en de werkloosheid, een “beetje omzet scoren” beter is dan “helemaal niet scoren”, angsthazen gedrag, waarbij niet wordt uitgegaan van eigen kracht en kennis ovetr het bedrijf en zijn branche.